Z życia diecezji

Liturgia w czasie wakacji

Miesiące letnie to czas, w którym, w ramach wakacyjnych form duszpasterstwa, liturgia bywa sprawowana w okolicznościach pozaparafialnych (rekolekcje, obozy, kolonie). Dobro duchowe uczestników domaga się wprawdzie pewnych koniecznych adaptacji, jednocześnie jednak nie potrzebuje niektórych praktyk, które wkradły się do celebracji, a które czasem usprawiedliwiane są właśnie nadzwyczajnymi okolicznościami.

autor zdjęcia: Robert Cheaib źródło zdjęcia: CC0 Public Domain

Warto na początku wakacji, i to właśnie dla dobra duchowego wiernych, przypomnieć niektóre obowiązujące zasady.

I. Miejsce

„Eucharystię należy sprawować w miejscu świętym, chyba że w poszczególnym wypadku czego innego domaga się konieczność; w takim wypadku Eucharystia winna być sprawowana w odpowiednim miejscu” (KPK kan. 932 § 1; por. OWMR 288). Wynika z tego, że jeżeli w pobliżu miejsca przebywania grupy (obozu, noclegu spływu kajakowego, szkoły) jest kościół lub kaplica, to mamy obowiązek tam udać się na Eucharystię.

II. Ołtarz

„Ofiarę eucharystyczną należy sprawować na ołtarzu poświęconym lub pobłogosławionym. Poza miejscem świętym można użyć odpowiedniego stołu, zawsze jednak z obrusem i korporałem” (KPK kan. 932 § 2). Jeżeli, z racji konieczności, Eucharystia jest sprawowana poza kościołem lub kaplicą, to musimy się zatroszczyć o godny stół, rezygnując z celebrowania na innych sprzętach (np. kamień, kajak, rower, motor itp.).

Wprawdzie Msza w miejscu wypoczynku (np. na plaży lub w górach o wschodzie słońca) i przy użyciu sprzętów związanych z wyprawą (kajak, rower, motor) z pewnością wywiera na uczestnikach niemałe wrażenie, to zauważamy, że w dalszej perspektywie często nie ma większej skuteczności duchowej.

Po pierwsze, demontuje duchowo życiodajne sacrum liturgii, i tak już osłabione przez fakt celebrowania poza miejscem świętym, i może stworzyć w uczestnikach większą śmiałość w kontakcie ze świętością, która nie ma nic wspólnego z duchowo owocną mistagogią.

Po drugie, raz jeszcze udowadnia im, że Msze „udziwnione” są atrakcyjniejsze od standardów parafialnych, przez co nie jest im łatwiej wrócić i odkrywać Chrystusa w zwyczajności liturgii we własnych wspólnotach. Po trzecie, jak zwykle, byłoby to celebrowanie wbrew woli Kościoła, a zatem powodowałoby osłabienie duchowej skuteczności takiej celebracji.

III. Niedziela

Z teologii Eucharystii oraz niedzieli jako Dnia Pańskiego wynika, iż w czasie letniego wypoczynku jest lepiej, gdy grupa rezygnuje z własnej Mszy, a włącza się w Eucharystię celebrowaną przez miejscową wspólnotę (por. Wskazania Episkopatu Polski dotyczące liturgii Mszy świętych sprawowanych w małych grupach i wspólnotach, 14-15).

IV. Ornat

Główny celebrans zawsze celebruje Eucharystię w ornacie (por. OWMR 337).

V. Adoracja Najświętszego Sakramentu

Naturalnym miejscem wystawienia Najświętszego Sakramentu jest ołtarz w kościele lub kaplicy, przykryty obrusem, korporałem i opatrzony świecami. Nie powinno się wystawiać Najświętszego Sakramentu w warunkach polowych, tym bardziej przy użyciu sprzętów nie związanych z liturgią (stołki, pieńki itp.).

VI. Imię biskupa w modlitwie eucharystycznej poza własną diecezją

Gdy celebrans, sam lub wraz z grupą wiernych z naszej diecezji, uczestniczy w Eucharystii na terenie innej diecezji wraz z wiernymi danego miejsca, w kanonie wymienia tylko biskupa miejsca (np. na terenie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej: z naszym biskupem Andrzejem).

Gdy celebrans, sam lub z grupą wiernych z naszej diecezji, celebruje Eucharystię na terenie innej diecezji, ale bez miejscowych wiernych, w kanonie wymienia zarówno naszego biskupa jak i miejscowy Kościół wraz z jego biskupem (np. na terenie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej: z naszym biskupem Edwardem i z biskupem Kościoła szczecińsko-kamieńskiego Andrzejem). Por. Dekret Kongregacji Kultu Bożego z 9 października 1972 r.

Przygotował: ks. dr Jarosław Kwiecień - ceremoniarz katedralny